Passo dello Stelvio 2013
In 48 haarspeld bochten naar 2758 meter klimmen
Hieronder het verslag van Giel van Esch en Rob van Vonderen van een prachtige fietservaring:
Woensdag 5 juni 2013
De dag van vertrek, we verzamelden om 09.00 op de markt bij de Gouden Leeuw. Een fanatieke maar gemiddeld getrainde groep van 20 “Rooise” jongens: Geert Saris,Wim Brusse,Deen van Boxmeer,Paul der Kinderen,Stefan de Kruijf,Giel van Esch,Rob van Vonderen,Rob Lauwen,Rob vd Ven,Rob vd Biggelaar,Marcel Mulders,Bas van Schaijk,Sander Selten,John van Erp,Marcel vd Sande,Michiel Bergen,Timo Hut,Michel Steenbakkers,Anco de Visser en Auke Horbeek.
Met een zestal auto’s met fietsendragers en proviand rijden we naar Italie, het dorp Vinschgau nabij Prato ( Sudtirol ). We zitten op Camping Sagemuhle, wat werkelijk een prachtige camping is aan de voet van de Stelvio. Daar aangekomen werd de groep verdeeld over de appartementen en de blokhutten. Nadat iedereen gesetteld was en de fietsen onder in de fietskelder gezet waren hadden we een gezamenlijk diner met natuurlijk de nodige biertjes. De organisatie ( olv. Rob Lauwen en Marcel Mulders ) vertelde dat de Stelvio nog dicht was maar dat het allemaal goed zou komen. Na een paar drankjes en veel opscheppen en zwetsen kropen de meesten na een lange autorit hun bedje in.
Donderdag 6 juni 2013
Nadat we met zijn allen ontbeten hadden gingen 5 personen die geen eigen fiets bij hadden de huurfietsen ophalen in het dorp. De gehuurde fietsen waren bijna splinternieuw en met de juiste versnellingen voor de bergen, en van de huurprijs mag je helemaal niks zeggen € 12,00 p/dag. Toen we allemaal omgekleed en een fiets hadden gingen de meeste de eerstekilometers ooit in de bergen maken. We besloten om een paar bochten van de Stelvio te pakken en naar het dorpje Trafoi te klimmen, circa 12 km. Al vrij snel kwamen we een bord tegen dat de Stelvio pas nog dicht was, maar toch besloten we om door te rijden. Onze groep viel al snel uit elkaar en nu zagen we meteen wie opgeschept had en wie er wel getraind had..!! Het was echt pittig voor de meeste en de snelste klimmers stopten om toch als groep bij elkaar te blijven. De weg naar Trafoi was zeer steil ( 5 km circa 7% ) en de meeste zaten al helemaal naar de klote.., vooral toen we daar pas het bordje bocht 48 tegen kwamen. ( vanaf daar bleek later het pas echt te beginnen ). Nadat we weer met zijn allen compleet waren werd besloten om halverwege de afdaling rechtsaf te slaan naar het dorpje Solda/Sulden. Vanaf daar begonnen we weer aan een prachtige beklimming naar het dorp. In het dorp zijn we op een terras gaan zitten en de eerste renners zagen iedereen een voor een binnen harken. Daarna volgde een mooie afdaling waarbij enkele renners als een kamikaze gingen en 80 km per uur ruimschoots aantikten. Om bij de camping te komen is het alleen maar dalen, dus de meeste rolden zo de camping op om daar lekker in het zwembad en bubbelbad uit te hijgen van de 1efietsdag.
Vrijdag 7 juni 2013
THE DAY BEFORE, dus stond er een “ontspannen” rit op de planning. Wederom na een gezamenlijk ontbijt stond iedereen weer klaar om te gaan fietsen. Dit keer gingen we over een prachtig aangelegd fietspad door een nog mooiere natuur richting een stuwmeer. Stiekem zaten er toch veel hoogtemeters in, en ik hoorde het vloeken van de meeste wel dat ze toch echt dachten dat dit een rustdag was… aangekomen bij dat stuwmeer hebben we een restaurant opgezocht en een heerlijke pasta maaltijd genomen. Na het eten en drinken keerden we over dezelfde route terug naar de camping. Inmiddels hadden we van de plaatselijke VVV vernomen dat de Stelvio open was en na het zwemmen vroegen we aan iedereen wie mee met de auto de top wilde gaan verkennen. Er waren 8 personen die de route en de top wilden zien, de rest durfde waarschijnlijk het lijden niet onder ogen te zien…Tijdens de gehele autoverkenning hebben we welgeteld 1 fietser omhoog zien rijden, oorzaak natuurlijk het slechte weer: natte sneeuw, wind en op de top zeer bewolkt. Bij iedere bocht veranderde onze stemming beetje bij beetje..wat een steile knoepers en wat is ie lang..Onze tijden werden terug gesteld en bij voetjes aan de vloer hoefde je niet terug naar start!! Terwijl de sneeuwschuiver en de shovel de laatste resten sneeuw van de weg haalden bereikten we de top ( nu begrepen we waarom hij pas net open was!! ) En daar stonden dan 8 mannen die niks konden uitbrengen, bevangen door dit natuurgeweld. We waren zo onder de indruk van de berg, het uitzicht, de sneeuw enz. dat we vergeten dat we het ijskoud kregen. Maar…..een ding is zeker morgen staan we hier..met de fiets!! We dachten dat iedereen wel binnen 2,5 a 3 uur binnen kon zijn maar die tijden werden na het zien van de top opgerekt naar 4 a 5 uur. De afdaling deden we met de auto richting Zwitserland, dat was een makkelijkere afdaling zeiden de kenners. Bij terugkomst op de camping wilde de achterblijvers weten hoe het “daarboven“was en hoe “de Hel“ eruit zag…e.e.a. werd natuurlijk nog aangedikt en je zag in hun ogen de spanning toenemen. Rob van Vonderen pakte zijn fiets en liep snel richting de fietsenmaker in het dorp om er een tandje bij te laten leggen.. dit voorbeeld deed iedereen aan het denken zetten en menig coureur volgde zijn voorbeeld om met het juiste klimmers verzet ten tonele te verschijnen. Er waren ook enkele renners die vertrouwden op hun mentaliteit en die afzien als iets moois beschouwen( zonder namen te noemen ).
Zaterdag 8 juni 2013
D-DAY, de dag van de beklimming. Na een korte nacht was iedereen al vroeg wakker, ik denk dat de spanning de meesten wel wakker heeft gehouden…Om 08.45 uur was het verzamelen bij de slagboom op de camping, van hieruit begonnen we aan de beklimming van de Stelvio. De tassen konden bij Paul derKinderen in de auto ( jaja..zoon van Harry der Kinderen ) die die dag als ploegleider/verzorger fungeerde. Iedereen had een tas bij zich met warme kleren voor op de top en wat extra eten. Nadat we een groepsfoto hadden genomen ging om klokslag 09.00 uur de slagboom van de camping open en vertrok iedereen voor zijn mooiste fietservaring tot dan toe…
De meeste renners deden het in het begin rustig aan en een enkeling reed zelfs op zijn hartslagmeter, maar Giel van Esch vertrok als een speer om zodoende alvast wat voorsprong te nemen voor als het echt steil werd. Al snel werden grote onderlinge verschillen zichtbaar en er werd links en rechts al wat gevloekt.., wat een Knoeperd Jonge!! Onderweg werden hevige gevechten geleverd want er reed bijna altijd wel iemand van de groep voor of achter je. Paul der Kinderen reed op en neer om iedereen van drinken en van de nodige informatie te voorzien waar iedereen op de berg zat..hij heeft tijdens de beklimming circa 2000 foto’s van iedereen genomen om dit voor eeuwig vast te leggen. Maar goed ook want er zijn er bij die dit achteraf nooit meer doen!! De beklimming was zwaar en het stijgingspercentage fors maar als je bij elke bocht de buitenbocht pakte had je toch even de spanning van de benen. Een enkeling reed de 48 bochten in een keer omhoog maar de meesten stopten even om te eten en te drinken. Met de top in het vizier wordt er nog een tandje bij geschakeld en door smeltende sneeuwresten rijdend bereikt de 1e ( Bas van Schaijk 2uur en 4min. ) de top op 2758 meter. De renners die al binnen zijn klappen en applaudiseren voor de mannen die druppels gewijs, meer dood dan levend binnen komen. De laatste renner wordt door de voltallige groep en met een erehaag binnen gehaald, zijn eindtijd van de prachtige “helletocht” 3uur en 49 min. Iedereen is een ervaring rijker en ik kan uit ervaring zeggen; hier kan de Mont-Ventoux echt niet aan tippen..!!
Nadat iedereen zijn eigen wat verzorgd heeft zijn we op het terras ons overwinningsbiertje gaan drinken…we waren het er allemaal roerig over eens ..dit was “grote jongens” fietsen.. maar ja…nu die klote afdaling nog. Door het mooie weer op de top was er veel smeltwater op de weg en samen met het slechte wegdek werd er door velen gekozen voor de minder gevaarlijke afdaling naar Zwitserland. Giel van Esch, Rob van Vonderen en John van Erp wilden toch echt afdalen waar ze ook tegenop zijn gefietst..deze afdaling is eigenlijk niet te doen..gevaarlijke afgronden zonder vangrail dus pijn in je vingers van het knijpen in je remmen. Na een half uur dalen rolden we zo de camping weer op en zetten we onze fietsen in de kelder. Wij kunnen vanaf heden zeggen: BIN THERE, DONE THAT…
’s Avonds hebben we met zijn allen heerlijk gegeten en werden natuurlijk de grootste ervaringen met elkaar gedeeld. Al met al een prachtige ervaring en die Rob en Giel graag nog een keer willen organiseren voor de leden van WTC Gerry van Gerwen……
Wist u dat Stevio 2013:
-
Paul der kinderen (zoon van good old Harry der Kinderen ) de 1e twee dagen “gewoon”meegefietst heeft en dat hij niet kapot te krijgen is en altijd door gaat…
-
Hij hierdoor echt op zijn vader lijkt...
-
Stefan de Kruijf op de top moest pissen maar zijn jongeheer niet uit zijn broek kreeg…
-
Hij heel de beklimming met zijn zeem aan de voorzijde heeft gefietst, hij zijn koersbroek verkeerd aan had @RESPECT...
-
Rob vd Biggelaar met zijn 2m1 niet echt een klimmersfiguur heeft maar netjes op exact 3 uur binnen kwam…
-
Het de 1e keer is dat Anco de Visser en Michiel Bergen niet zij aan zij geklommen hebben…
-
Anco deze keer hem de baas was met een 3e tijd 2 uur en 20min…
-
Paul de Visser een broer is van Anco…maar niet de ballen heeft als zijn broer…
-
Rob van Vonderen het fietsen prachtig vind en ook regelmatig gezien is bij het stiekem trainen…
-
Hij bij de beklimming een zeer nette tijd neer zette van 2 uur en 57 min. En dat bij zijn 1e hooggebergte…
-
Zijn maat; Giel van Esch hem natuurlijk voorbleef met 2 uur en 45 min…
-
Michel Steenbakkers als 3e laatste eindigde en in de afdaling lek reed…
-
De rest verder afdaalde, Michel achterlatend met de bedoeling hem met de auto op te halen..
-
Michel verkleumd en bijna onderkoeld, schuilen achter een rots 2 uur later van die berg afgehaald werd…
-
John van Erp veel naar de tour heeft gekeken en dezelfde snelle pedaalslag heet als Armstrong…
-
Wat hem resultaat opleverde, de 2e plaats op 2 uur en 11 min.
-
Er 1 renner lopend over de top kwam en lek reed in de laatste 500 meter, zijn naam Geert Saris…
-
Hij er zeker van was dat hij er in die meters nog enkele in kon halen…ja Geert!!
-
De totale afstand die we in 3 dagen gereden hebben 145 km. was met 5452 hoogtemeters !!!
-
Dit een knappe prestatie is waar menig lid daar 10 jaar over doet…
-
Sander Selten 2 keer lek reed in de beklimming en dat later niet als excuus gebruikte voor zijn mindere tijd…
-
Kijk Geert.,zo kan het ook…
-
Deze 5 prachtige dagen in handen waren van de organisatie bestaande uit: Rob Lauwen, Marcel Mulders en Ronald van Hedel…
-
Laatstgenoemde helaas niet mee kon omdat hij een andere “uitdaging” aan moet gaan…
-
Hij een taaie is.. en hopelijk weer topfit wordt en er de volgende keer weer bij is…
-
Je de Stelvio gereden en ervaren moet hebben om te weten hoe het is…
-
Dat het niet uit te leggen is aan een ander….
Giel van Esch & Rob van Vonderen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten